Kseni Magdalena Mortęska zbudowała tu około roku 1616 niewielką kapliczkę, murowaną z cegły o krzyżowym sklepieniu. Stoi do dziś. Niedaleko stąd do Parowu Cieleszyńskiego, jednego z największych i najgłębszych na tym obszarze. Wiedzie do niego z rzadka uczęszczana, ale wyjątkowo malownicza droga.Biegnąca u podnóża wysokich zboczy doliny Wisły. Parów wcinający się w krawędź Wysoczyzny Świeckiej, powstał na skutek erozji wywołanej wodami subglacjalnymi. Nachylenie zboczy sięga 70 stopni, w niektórych miejscach wykształciły się osuwiska i wypłuczyska. Podziwiać tu można piaskowce i zlepieńce plejostańskie wykształcone na bazie piasków i żwirów wysycanych węglanem wapnia. Piaskowce w postaci ogronych pakietów skalnych tworzą rzadko spotykane na Niżu Polskim formy jaskiniowe.

Na tym niezwykle ciekawym obszarze projektowany jest rezerwat geomorfologiczny. Niemal całą jego powierzchnię 35, 77 ha porasta las, w którym dominują dab szypułkowy i lipa drobnolista, a spośród krzewów wicokrzew suchodrzew wiąz pospolity, bez czarny, leszczyna. Środkiem płynie strumień o nazwie Struga Niewieścińska, do którego dołącza potok spływający bocznym odgałęzieniem parowu. Parów Cieleszyński rozciąga się między Grabowem, a Topolnem. Wzniesienia, pojawiajace się tu i ówdzie sady, rozległe krajobrazy uzmysławiaja, że znajdujemy się na krawędzi doliny Wisły.

Tu właśnie rozlokowało się niewielki, ale o bardzo długiej historii Topolno. Niegdyś grodzisko wschodnio-pomorskie, a w dobie pierwszych Piastów gród obronny, po raz pierwszy wspomniane zostało w 1239 roku. W czasach krzyżackich było własnością rycerską. W wieku XV i XVII mieli tu swoje rodowe gniazdo Konarscy, jeden ze znaczniejszych rodów tej ziemi, pragnęli wynieść swoją siedzibę do rangi miasta, wszakże ich staraniom na przeszkodzie stanęło pobliskie Świecie. Sprowadzili natomiast do Topolna Paulinów i ufundowali im kościół i klasztor. Sanktuarium pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny wzniesiony w latach 1681-83 jest cennym przykładem prowincjonalnej architektury barokowej. We wnętrzu zwraca uwagę cudowny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz organy. Jak podają zapiski historyczne, pierwsze organy pochodziły z okresu budowy świątyni. Instrument zużył się przez lata do tego stopnia, że w 1900 roku parafia wymieniła go na nowy, dostarczony przez znaną wówczas firmę Wilhelm Sauer. "Sauer wykorzystał ozdobną część starego instrumentu - przepiękny, barokowy, bogato zdobiony prospekt został wmontowany w nowe organy. Obecnie istniejący instrument ma brzmienie romantyczne" – mówi proboszcz parafii w Topolnie ks. Andrzej Regent. Natomiast świątynny dzwon odlał w Gdańsku w 1744 r. ludwisarz Jan Gotfryd Schlaubitz. Cały wystrój świątyni, wykonany w większości tuż po zakończeniu jej budowy, zalicza się do najlepszych zespołów snycerskich w powiecie świeckim.

Nieopodal znajduje się pałac wystawiony w 1891 roku przez ówczesnego właściciela Topolna Włodzimierza Kublickiego- Piotuch , którego „resztówkę" w 1920 roku kupiło Zgromadzenie Sióstr Pasterek, jako miejsce prowadzenia pracy resocjalizacyjnej. Na pagórku za wsią gdzie onegdaj w pięknym otoczeniu kryła się drewniana kaplica pod wezwaniem św. Rocha, dziś pozostało źródełko imienia świętego, będące pomnikiem przyrody nieożywionej.

W okolicach Topolna znajduje się grodzisko „talerzyk" z XI w. - punkt widokowy na Dolinę Dolnej Wisły.

Pruszcz w XIV wieku był wsią graniczną między należącymi do Polski Kujawami, a ziemią pomorską zajętą w tym czasie przez państwo zakonne. Gdy przyszły król polski Jan III Sobieski pełnił funkcję starosty gniewskiego, miał podobno w te okolice udawać się na polowania.

W XIX wieku Pruszcz stanowił centrum niemieckich kolonii, które szerokim pasem rozpościerały się z południa na północ, wtedy też nastąpił dynamiczny rozwój wsi, a to za sprawą wytyczonej linii kolejowej Bydgoszcz-Tczew. Niewiele tu materialnej spuścizny wielowiekowej historii. Jedynie we wnętrzu bezstylowego kościoła, wzniesionego w miejscu XVIII- wiecznego, znajduje się mensa ołtarzowa z drugiej ćwierci tego stulecia i XVII – wieczny ołtarz główny.

W Niewieścinie, na wzniesieniu nad jeziorem, góruje świątynia neogotycka (1865-66), zbudowana wedle projektu architekta Luchterhanda ze Świecia, ze szczytami schodkowymi, które ożywiają ostrołukowe blendy. Ostrym łukiem zamknięte są także okna. Wewnątrz barokowy ołtarz główny, datowany na rok 1700, przeniesiony z wcześniejszego kościoła. Barokowe ołtarze boczne z końca XVII wieku, zostały przekształcone po przeniesieniu ich w XIX stuleciu ze świątyni w Grucznie.

Film promocyjny

Serock, jedna z najstarszych osad Pomorza. W jego historii był czas , gdy dzielił się na polski i niemiecki, kiedy to rząd pruski osadził na tutejszym folwarku osadników z Melkeburgii. Większość z nich wyemigrowała w 1921 roku. Ewangielicy zbudowali w 1873 roku neogotycki kościół, obecnie katolicki, wewnątrz którego znajdują się organy z rozebranego wcześniej kościoła w Świętem.